Monografia poświęcona językowi homilii i kazań ma charakter przekrojowy i składa się z dwóch części: teoretycznej i analitycznej. W części teoretycznej autorzy rozwijają zagadnienia terminologiczne, definicyjne i genologiczne dotyczące kazań i homilii, głównie w perspektywie Magisterium Kościoła. W drugiej części zebrane zostały studia empiryczne analizujące skalę i zakres różnych zjawisk językowych i pozajęzykowych, które we współczesnych polskich homiliach i kazaniach są obecne. Poświęcone one zostały między innymi wybranym wątkom treściowym, a także formom ich stylizacji (np. obecności stylu potocznego, dialogu czy elementów regionalnych). Refleksji doczekała się też tematyka obrazów symbolicznych i metafor, a także innowacji językowych lub gatunkowych w tych typach wypowiedzi zastosowanych. Współautorzy tej publikacji podejmują się analizy homilii i kazań wybitnych bądź znanych mówców Kościoła katolickiego w Polsce (m.in. abp. Grzegorza Rysia, abp. Sławoja Leszka Głódzia, bp. Józefa Zawitkowskiego, bp. Antoniego Dydycza, o. Adama Szustaka, ks. Józefa Tichnera, ks. Edwarda Stańka, ks. Eugeniusza Burzyka czy ks. Piotra Pawlukiewicza), ale również kazań luterańskich kobiet.